Nawet wśród specjalistów podatkowych, opłata od reklamy napojów alkoholowych jest świadczeniem mało znanym. Nie każdy zdaje sobie sprawę z jej istnienia. Być może dlatego, że stosowne przepisy nie znajdują się w typowej ustawie podatkowej. Lecz w ustawie z 26 października 1982 r. o wychowywaniu w trzeźwości i przecwdziałaniu alkoholizmu.
Niewiedza w tym zakresie to jednak błąd. Okazuje się bowiem, że podmioty reklamujące napoje alkoholowe mają obowiązek wnoszenia opłaty w wysokości 10% podstawy opodatkowania podatkiem VAT wynikającej z tej usługi. Co gorsza, definicja „reklamy napojów alkoholowych” rozszerza powszechnie ugruntowane pojęcie reklamy. To bowiem zgodnie z ustawą o wychowywaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmu coś więcej niż namowa, perswazja nabycia tego a nie innego towaru, oddziaływania na emocje odbiorcy itp.
Tymczasem definicja zamieszczona w cyt. ustawie za reklamę uważa każdą rozpowszechnianą publicznie informację o napoju alkoholowym. Stąd też nawet wystawienie przez lokal gastronomiczny parasola z logo browaru, posługiwanie się nazwą piwa na kuflu albo wystawianie butelek z piwem w witrynie sklepowej może spełniać przesłanki do uznania za „reklamę napoju alkoholowego”.
Ważne jest to, że obowiązek uiszczania opłat dotyczy tylko tych podmiotów, które reklamę rozpowszechniają (rozmieszczają na bilbordach, na łamach gazet, nadają przez radio i TV, itd.), nie zaś wykonują same prace pomocnicze towarzyszące procesowi reklamy. Dyrektor KIS uznał niedawno, że usługi w zakresie organizacji programów motywacyjnych dla pracowników i przedstawicieli handlowych oraz dystrybutorów produktów alkoholowych nie stanowią reklamy napojów alkoholowych. Nie służą one popularyzowaniu znaków towarowych napojów alkoholowych, bowiem pracownicy i przedstawiciele handlowi lub dystrybutorzy produktów znają przedmiotowe znaki towarowe lub symbole graficzne związane z napojami alkoholowymi.
Zob. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 8 kwietnia 2022 r., 0111-KDIB3-2.4012.39.2022.1.MD.
