Studia MBA przydają się w rozwoju kariery. Warto jednak dobrze wybrać uczelnię i przykładać się do zajęć, bo ewentualny dyplom zamiast powodem do dumy może szybko stać się stygmatem o lekkim zabarwieniu kombinatorsko-politycznym. Ale nie o tym. Wychodzimy bowiem ze słusznego założenia, że studia MBA to narzędzie służące do rozwoju wiedzy i kompetencji osób zajmujących decyzyjne stanowiska i pełniących funkcje zarządcze.
Czasem jest tak, że studia MBA finansowane są nie przez ich uczestnika ale przez firmę, w której pracuje lub którą zarządza. W ramach swego rodzaju benefitu, często wynegocjowanego przez samego managera. I tu pojawiają się podatkowe wyzwania. Z jednej strony, podmiot finansujący chciałby zaliczyć wydatki na takie studia do kosztów uzyskania przychodu. Z drugiej, manager korzystający z benefitu niespecjalnie chciałby płacić z tego tytułu podatek. NSA rozstrzygał ostatnio sprawę dotyczącą tego drugiego aspektu. Spółka (ewentualny płatnik podatku) dowodziła, że udział członka zarządu w studiach leży przede wszystkim w interesie samej spółki. Podnosi kompetencje osoby kierowniczej a to przecież nie może nie przełożyć się korzystnie na sytuację samej spółki. Fiskus z takim podejściem się jednak nie zgodził. Uznał, że zdobyta przez managera na studiach MBA wiedza co prawda pomoże wywiązywać się z obowiązków, ale nie zostanie utracona wraz z wygaśnięciem umowy o świadczenie usług zarządzania. To więc osoba fizyczna jest bezpośrednim i końcowym beneficjentem korzyści wynikających z uczestnictwa w ww. studiach, podnosząc tym samym swoje kwalifikacje.
WSA w Gdańsku w wyroku z 18 stycznia 2022 r., I SA/Gd 1214/21 podtrzymał stanowisko fiskusa. Zdaniem sądu to członek zarządu a nie spółka jest beneficjentem studiów MBA. Sprawa trafiła do NSA, który wyrokiem z 16 stycznia 2025 r., II FSK 510/22 podtrzymał pogląd przedstawiany na wszystkich poprzednich etapach sprawy. Członek zarządu powinien więc zapłacić podatek z tytułu finansowania studiów MBA przez spółkę, w której sprawuje swoją funkcję. Tak organy podatkowe jak i sądy opierają swoją argumentację o wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8.7.2014 r., K 7/13, dotyczący opodatkowania tzw. „innych nieodpłatnych świadczeń”.
