Zgodnie z art. 38w ustawy o CIT, podatnicy mogą zaliczyć do KUP wydatki na pomoc obywatelom Ukrainy szukającycm schronienia przed wojną w Polsce. Jednym z warunków ukosztowienia wydatków jest przekazanie ich na rzecz odpowiednich instytucji. Nie zadziała w tej kwestii przekazanie nabytych środków pomocowych bezpośrednio na rzecz osób potrzebujących.
Ww. zasada jest przez fiskusa interpretowana ściśle. Nie ma w tej kewstii szczególnych „furtek”, jak się okazuje nie będzię nią np. działalność w zakresie społecznej odpowiedzialności biznesu (CSR).
Pewien podatnik nabywał i przekazywał bezpośrednio Ukraińcom m.in. sprzęt AGD, artykuły codziennego użytku, lekarstwa, zakupy spożywcze a także wręczał potrzebującym gotówkę. Podatnik przyjął, że efektem ww. działań jest budowanie wizerunku wśród pracowników i współpracowników, a tym samym do związania tych osób z podatnikiem. Dzięki „społecznej odpowiedzialności”, podatnik w swoim odczuciu będzie też pozyskiwał fachową nową kadrę. Problem w tym, że podatnik nie przedstawił jakiejkolwiek przekonującej argumentacji za takim podejściem – nic ponad ogólniki i utarte slogany. Fiskus w ogóle zakwestionował funkcjonowanie u podatnika strategii CSR. Inwestowanie w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu wymaga informowania o tych działaniach, wdrażania wcześniejszej strategii i planu działania, na które podatnik może powołać się w przypadku wątpliwości kategoryzacji wydatku. Podatnik działał w tej kwestii ad hoc. Na domiar złego, nie posiadał jakiejkolwiek dokumentacji odnośnie przekazania sprzętu uchodźcom.
W efekcie, pomimo szlachetnych intencji, ww. wydatków podatnik do KUP nie może zaliczyć.
Szerzej: 0111-KDIB2-1.4010.162.2022.2.AR.
